----------------------- sevebilme ihtimali soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim çocuk olmaktan ve beslenme çantamda otlu peynir kokusuydu babam. ben seninle birgün Veysel Karani'de haşlama yeme ihtimalini sevdim. ilkokulun silgi kokan, tebeşir lekeli yıllarında (Ankaar'da karbonmonoksit sonbaharlar yaşanırdı o zaman) özlemeye başladım herkesi... ve bu hasret öyle uzun sürdü ki, adam gibi hasretlerii özlemeye başladım sonra... bizim Kemelettin Tuğcu'larımız vardı... bir de camların buğusuna yazı yazma imkanı... yumurta kokan arkadaşlarla paylaşılan kahverengi sıralarda, solculuk oynamaya başladık. ben doktor oluyordum, sen hemşire, geri kalanlar kontgerilla... kırmızı boyalarla umut ikliminde harfler yazılıyordu, pütürlü duvarlara ve Türk Dil Kurumu'na inat bir Türkçeyle... ağbilerimizden öğrendik, Ş harfinden orak çekiç figürleri türetmeyi Ankara'ya usul usul karbonmonoksit yağıyordu. ve kapalı makanlarda sevişmeyi öneriyordu haber bültenleri... oysa Ankara'da hiç sevişmedim ben disiplin kurulunda tartışılan aşkım olmadı benim... (sınıfça gidilen pikniklerde kıçımıza batan platonik dikenleri saymazsak) Ankara'ya usul usul kurşun yağıyordu... ve belli bir saatten sonra sokağa çıkmamayı öneriyordu haber bültenleri... oysa hiç kurşun yaram olmadı benim ve hiçbir mahkeme tutanağında geçmedi adım... çatışmaların ortasında sevimli bir çocuk yüzüydüm sadece. sana şiirler biriktiriyordum fen bilgisi defterimde, ama sen yoktun. ben senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum, suni tenefüs saatlerinde. okul servisi seni hep amansız, zamansızca bir lojman griliğine götürüyordu ben senin benimle, Tunalı Hilmi Caddesi'ne gelebilme ihtimalini seviyordum. ben senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum. yaz sıcağı toprağa çekiyordu tenimin çatlamaya hazır gevrekliğini sonra otobüs oluyordum, kırık yarık yolların çara bilmez sürgünü. ne yana bbaksam dağ ve deniz sanıyordum Muş ovasının yalancı maviliğini otobüs oluyordum bir süre yanımızdan geçen kara trenlerle yarışıyordum, yanağım otobüs camının garantisinde. otobüs oluyordum... bir ülkeden, bir iç ülkeye... çocukluğuma yaklaştıkça büyüyordum. Zap suyunun sesini başına koyuyordum şarkılarımın listesinin korkuyordum sonra iniyordum otobüsten çarşıdan bizim eve giden, ömrümün en uzun, ömrümün en kısa, ömrümün en çocuk, ömrümün en ihtiyar yolunu koşuyordum. çünkü sonunda annem oluyordum, babam kokuyordum sonunda. soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim çocuk olmaktan. ve beslenme çantamda otlu peynir kokusuydu babam ben seninle bir gün Van'daki bir kahvaltı salonunda ben seninle (sadece bilmek zorunda kalanların bildiği)bir yol üstü lokantasında ben seninle, Ağrı Dağı'na mistik ve demli bir çay kıvemında bakan Doğubeyazıt'ın herhangi bir toprak damında ben seninle herhangi bir insan elinin terli coğrafyasında olma ihtimalini sevdim... ben senin beni sevebilme ihtimalini sevdim. ---------------------------------------